Ik wou écht niet meer naar huis - Assiya 19jaar
Assiya en haar jongere broer werden na een ruzie uit huis gezet door hun mama. Mama kampt al jaren met een psychiatrische problematiek en er is ook sprake van middelenmisbruik. Eens op straat, zaten ze met veel vragen. Dankzij een doorverwijzing van de school hebben ze de weg naar het JAC gevonden. De broer is redelijk snel terug naar huis gegaan waardoor Assiya er alleen voor stond. Ze bleef naar het JAC komen, tot de relatie met mama weer oké leek. Net nadat er was beslist om het traject met het JAC stop te zetten, liepen de spanningen thuis weer hoog op. Assiya werd bedreigd en fysiek aangevallen door mama. Daarna heeft ze de moeilijke beslissing genomen om definitief te vertrekken. Ze vond tijdelijk opvang bij haar tante. Omdat mama contact bleef zoeken en bleef dreigen, kon Assiya daar niet blijven. Samen met het JAC vond ze een plek in een opvangcentrum. Nu verblijft Assiya in het opvangcentrum en van daaruit is ze op zoek gegaan naar een studio om te huren. Na een intensieve dagelijkse zoektocht, heeft Assiya toch iets gevonden.
De stap
“Het heeft lang geduurd voor ik de stap naar hulp durfde te zetten. Het was pas nadat ik écht niet meer naar huis wou gaan, dat ik wist dat ik op zoek moest naar een andere oplossing. Ook mijn tante raadde me aan om niet meer naar huis te gaan, omdat de situatie niet zou veranderen. Dankzij mijn school ben ik dan naar het JAC gegaan. Ik had meteen het gevoel dat ik jullie kon vertrouwen, omdat dit jullie job is. Ik was niet bang, ik voelde me op mijn gemak en kon meteen mijn verhaal doen. Het voelde meteen vertrouwd, ik had niet het gevoel dat ik tegen een onbekende sprak.” Assiya is eerst samen met haar broer naar het JAC gekomen om samen een oplossing te zoeken. De broer is na een tijd weer naar huis gegaan en bleef weg van het JAC, maar Assiya bleef op gesprek komen.
Terug van weggeweest
Toch bleef Assiya twijfelen of ze thuis weg wou. Hans, haar begeleider vertelt: “Weggaan van thuis is heel moeilijk. Je hebt het gevoel dat je je ouders in de steek laat. En je bent bang dat je erna nooit meer kan terugkeren en je band met je familie volledig verdwijnt. Ik snap Assiya heel goed dat ze die stap niet zomaar zet.” “Maar Hans sprak op me in, dat als ik wou dat er iets aan de situatie zou veranderen, ik zelf iets moest doen”, pikt Assiya in. De situatie thuis was stabiel, waardoor ze wegbleef bij het JAC. Na een paar weken kwam ze toch weer terug. Ze was klaar om de stap te zetten.
In eigen handen nemen
“Dankzij het JAC ben ik rustiger geworden, alleen al omdat ik wist dat ik ergens op iemand kon rekenen. Ik voel me minder alleen, ook al heb ik weinig vrienden en spreek ik niet meer mijn familie.” Assiya heeft er alle vertrouwen in dat er een oplossing komt. Ze heeft veel bijgeleerd tijdens de begeleiding, bv bij het zoeken naar een woning en door samen alle paperassen te overlopen. “Ik ben zelf elke dag blijven zoeken naar een woning, waardoor ik gelukkig snel iets gevonden heb. Het JAC heeft me op weg geholpen en gezegd naar wat ik op zoek moest gaan, maar dan was het ook aan mij om zelf de zaken in handen te nemen.”
Hoopvol
Assiya gaat de toekomst erg positief in, ook al weet ze dat het begin niet makkelijk zal zijn. Ze zal met een beperkt budget moeten rondkomen. “Ik ga me nu eindelijk kunnen focussen op school, mezelf en mijn toekomst en dat was niet zo goed gelukt zonder het JAC.” Daarnaast is ze ook ontzetten blij om haar eigen plekje te hebben en haar eigen ding te kunnen doen.
Advies
“Ik raad alle jongeren aan om naar het JAC te gaan van zodra ze het gevoel hebben niet zo goed in hun vel te zitten.” Je kan de stap zetten naar het JAC zonder dat je ouders dit hoeven te weten. “Ik ben van Marokkaanse origine en bij ons moet je je ouders respecteren en niet zomaar uit huis gaan, zelfs niet bij zoveel problemen. Maar ik vind dat je ook aan jezelf mag denken. Je mag hoop hebben dat het anders kan, beter. Alleen zo kan je vooruit. ”
