Onze jongeren gaan kopje onder: genoeg is genoeg

Wat Corona met onze jongeren doet

Ik schrijf dit als mens, maar ook een stukje als hulpverlener voor jongeren.

Ik zie jongeren afglijden, in een psychische problematiek waar ze geen uitweg meer zien, in druggebruik die hen even naar een mooiere wereld voert, in eenzaamheid ook al schijnen we vandaag allen zo verbonden te zijn. Ik zie jongeren die schreeuwen om een beetje positiviteit of helemaal niet meer schreeuwen, omdat ze stilaan de hoop verliezen. Ik zie jongeren die het helemaal gehad hebben. En eerlijk, ik weet soms niet meer hoe ik hen nog kan motiveren om door te gaan. Want ik heb het ook een beetje gehad. Ik heb het gehad dat er geen perspectief is. Ik heb het gehad dat ik mijn vrienden en familie al zolang moet missen. Ik heb het gehad met elke dag hetzelfde doen en denken. 

Pas op, je hoort me niet klagen. Ik kan elke dag nog werken. Ik kan elke dag thuiskomen in een warm gezin. Ik kan mijn vrienden en familie horen en zien via diverse kanalen. Ik kan elke dag een verschil proberen maken. Ik ben gezond. Ik heb geluk. Ik heb geluk, maar ben niet gelukkig. Ik ben niet gelukkig dat ik dagelijks zie hoeveel jongeren hier bijna kopje onder gaan, om nog maar te zwijgen over de jongeren die momenteel geen hulp zoeken. Ik heb geluk dat ik er elke dag kan zijn, gewoon zijn, op welke manier dan ook, om misschien enkele jongeren toch een lichtpuntje te bezorgen. Ik heb geluk met de mooiste job die er bestaat.

Ik ben er en ik blijf er, voor jullie, liefste jongeren.

Kira
LOGiN/JAC Brugge