Zahraa vertelt haar verhaal

Mama Zahraa, een huis met een groene tuin en twee vlaggen, de Belgische en de Irakese. De tekening, gemaakt door haar kinderen, illustreert het verhaal van Zahraa. “Ik voel mij verbonden met twee landen. Het land waarin ik ben geboren, opgegroeid, mijn diploma behaalde en mijn man leerde kennen. En België, het land waar mijn kinderen zijn geboren en ikzelf ben herboren.” Zahraa vertelt haar verhaal aan de hand van een tekening die haar kinderen maakten.

Irak is mijn thuisland en voelde altijd als een vertrouwde omgeving. Ik ben er geboren en opgegroeid. Ik ben afgestudeerd als laborante en in Irak leerde ik mijn man kennen. Het was mijn thuis, maar er gebeurde iets ingrijpend en dat heeft mijn leven veranderd.

Mijn eerste en tweede zoon zijn allebei 3 dagen na hun geboorte gestorven. Er is nooit een heldere verklaring geweest waarom mijn eerste twee kinderen zijn overleden. Er zijn testen gebeurd, maar uit de resultaten kon ik niets aflezen dat op een medische verklaring wees. Mijn droom was om mama te worden, maar niet in mijn thuisland.

In België

In de eerste maanden in België werd ik onverwacht terug zwanger. ‘Proficiat’, zei de dokter. Maar ik geraakte in paniek. Ik was bang dat mijn kindje het niet zou overleven. Bij mijn eerste twee bevallingen verliep de zwangerschap vlekkeloos, maar mijn eerste én tweede zoon zijn allebei op de derde dag gestopt met ademen en uiteindelijk gestorven.

Dankzij het advies en de goede zorgen van mijn gynaecoloog, ben ik in Antwerpen bevallen van een zoon. Fysiek ging alles goed, maar mentaal leefde ik 9 maanden in angst. Bij de geboorte verzekerde de arts me dat mijn kindje kerngezond was, maar gezien mijn medische geschiedenis hielden de artsen mij en mijn baby nog drie dagen in observatie. Gedurende die tijd heb ik geen borstvoeding gegeven. Mijn baby heb ik één keer kort vastgepakt, maar niet kunnen aankijken. De gedachte dat hij het niet zou overleven, was te sterk.

Na drie dagen kreeg ik geen slecht nieuws en op dat moment had ik pas eindelijk het gevoel dat mijn kind geboren is. Het is dan dat ook ik ben herboren. Ik werd mama.

Een week later mochten we het ziekenhuis verlaten. Het was de start van een moeilijke periode. We woonden in een kleine studio in Antwerpen. We moesten een nieuwe taal leren en leerden de nieuwe cultuur kennen. Mijn diploma als laborant was hier niks waard. In Irak had ik twee jobs en was mijn man apotheker. Toch kwam terugkeren niet in ons op, want, België had ons zoiets belangrijks gegeven.  Mijn vier kinderen van vijf, zeven, negen en elf jaar, zijn in België geboren.

Mijn toekomst

Het is pas na de geboorte van mijn jongste dochter, dat ik pas echt op adem kon komen. Dankzij het werk van mijn man hebben we een huis kunnen kopen. Sindsdien was ons gezin gesetteld en begon ik na te denken over mijn eigen toekomstplan.

Ik begon met het volgen van Nederlandse les en kwam veel in Centrum De Wijk (cfr. een buurtwerking waar Saamo en CAW zich huisvesten). Daar leerde ik andere moeders kennen en kreeg ik veel ondersteuning. Ook mijn kinderen waren er welkom. Ik werd door de begeleiders in mijn kracht gezet en besefte dat ik niet wilde blijven stilstaan.

In Centrum De Wijk werd ik vrijwilliger. Daardoor ontdekte ik dat ik het werken met en voor mensen heel leuk vind. De steun die ik kreeg, gaf me het duwtje in de rug om de opleiding tot intercultureel medewerker aan te vatten. Nu loop ik ook een stage op de plek die veel voor mij betekent.

Het voelt als een succesverhaal. Ik zie het als mijn taak om een brugfiguur te zijn. Tussen mensen in een moeilijke situatie, vrouwen en kinderen en de plekken waar ze terecht kunnen.

De band met Irak wil ik niet kwijtraken. Dat geef ik mijn kinderen mee. In mijn woonkamer heb ik twee vlaggen hangen; die van Irak en België. Net zoals op de tekening. Mijn wortels blijven in Irak, maar omdat ik in België mama ben kunnen worden en ben kunnen groeien, draag ik het land in mijn hart.

Wil jij bijdragen aan het project wachtkamers die veilig voelen? Ontdek dan hier wat je kan doen!