De JAC-medewerker als vertrouwenspersoon

“Laura ging met me mee als ik steun nodig had, heeft voor me gepleit als anderen aan me twijfelden.”

Kind met een handleiding

“Toen ik zes jaar was zijn mijn ouders gescheiden. In het begin woonde ik afwisselend bij mijn vader en bij mijn moeder tot ik op mijn tiende de diagnose ‘Syndroom van Asperger’ kreeg, een autismespectrumstoornis. Mijn ouders konden geen weg met mij: mijn handleiding was en is nog steeds ingewikkeld. Op mijn dertiende werd ik omwille van de onrustwekkende gezinssituatie door de jeugdrechter in een instelling geplaatst.”

Al van toen ik een jonge tiener was wist ik dat ik op jongens viel. Maar toen de andere kinderen op school het wisten, werd ik meerdere keren per week lastig gevallen of in elkaar geslagen. Ernstig pestgedrag waar de school noch het CLB niet veel aan deed; ze vonden dat ik provoceerde. Sinds mijn outing zijn mijn ouders helemaal uit mijn leven verdwenen. Dat hun autistische zoon ook nog homo is, was de druppel.”

“De dag na mijn achttiende verjaardag stond ik op straat.”

Einde van de jeugdhulp

“Ik liep regelmatig weg uit de instelling. Dit eindigde meermaals in een time-out. Op een bepaald moment belandde ik omwille van een depressie in de jeugdpsychiatrie in Kortenberg. Daar heb ik drie jaar intensief aan mezelf gewerkt. De dag na mijn achttiende verjaardag stond ik echter op straat: meerderjarig en dus einde van de jeugdzorg. Na twee maanden in een opvanghuis in Leuven tussen psychiatrische en verslaafde volwassenen kon ik terecht in het ‘themahuis’ van CAW Halle-Vilvoorde (nvdr. 2 studio’s waar jongeren kort kunnen verblijven). Net op tijd want ik ging terug richting een zware depressie.”

“Leer me kennen en je zal merken dat ik ook maar een jongere als een ander ben.”

Altijd te veel

“Nu woon ik deeltijds bij mijn bomma en deeltijds in het ‘Doorstroomhuis’ (nvdr. een samenwerking van Pleegzorg en Begeleid Wonen Brussel). Mijn bomma was er altijd als de andere volwassenen in mijn leven me in de steek lieten. Zij respecteert me en ziet me graag zoals ik ben. Ik weet dat ik het haar niet altijd gemakkelijk maak, maar in welk gezin loopt het wel altijd vlot? Ook bij mijn meter, de zus van mijn moeder, kan ik terecht als het wat moeilijk loopt of als ik in de knoop zit met formulieren en papierwerk. Ik heb soms de indruk dat mijn omgeving veel van mij verwacht maar dat ik niet evenveel van hen mag verwachten. Maar leer me kennen en je zal merken dat ik ook maar een jongere als een ander ben. Ik weet dat mijn goede eigenschappen ook mijn zwaktes zijn: uitbundig, eerlijk, spontaan, vrolijk, zorgzaam slaan de andere kant uit als je er té voorzet.

“Ik ben de regisseur van de ronde tafels.”

Op eigen benen

“Omdat ik bij mijn bomma in Brussel ging wonen, was het logisch dat JAC Brussel me verder ging begeleiden op weg naar zelfstandigheid. Sindsdien is Laura van het JAC mijn steun en toeverlaat. Samen zochten we naar passende vrijetijdsbesteding zodat ik uit mijn sociaal isolement zou komen. Nu ben ik vrijwilliger bij Autisme Action, waar ik als ervaringsdeskundige andere jongeren help. En ik ben ook actief bij Ex Æquo, een gezondheidsorganisatie voor mannen die seks hebben met andere mannen. En straks ga ik terug zes maanden dagtherapie volgen.”

Dit allemaal om klaar te zijn om zelfstandig te gaan wonen. Weliswaar hierbij ondersteund door verschillende organisaties en hulpverleners. Om de twee à drie maanden komen we allemaal samen en bespreken we mijn leven. Ik ben de regisseur van deze ronde tafels: ik geef aan waar het moeilijk loopt en wat ik nodig heb om verder te geraken op mijn pad.”

“Ik heb ondertussen geleerd dat je voor je dromen moet gaan en dat je hulp kan vinden om die te verwezenlijken.”

Vertrouwenspersoon

“In het begin kwam ik wekelijks in het JAC voor hulp. Laura heeft de administratieve knoop mee helpen ontwarren. Ze zocht mee naar activiteiten om terug zin te krijgen in het leven en we onderzoeken hoe ik alsnog via middenjury mijn middelbaar diploma kan halen. Ze ging met me mee als ik steun nodig had, heeft voor me gepleit als anderen aan me twijfelden. Nu zie ik haar om de drie à vier weken. En straks als ik zelfstandig ga wonen wordt de dagelijkse begeleiding door een andere hulpverlener overgenomen. Maar ik weet dat ik altijd bij Laura of een van haar collega’s terechtkan als ik het moeilijk heb of een vertrouwenspersoon nodig heb. Ik heb ondertussen geleerd dat je voor je dromen moet durven gaan en dat je hulp kan vinden om die te verwezenlijken. Maar ook dat ik geduld moet hebben, omdat ik meestal sneller wil lopen dan de maat en dat tijd heelt.”

Tekst en beeld door Bianca De Wolf