Doorgaan met leven na een verkeersongeval

Een knal! De airbags sprongen open. Daarna ging het allemaal zo snel. Ik haalde de kinderen uit de auto en bracht hen naar een veilige plaats langs de weg. Daar wachtten we tot de politie en de hulpdiensten ter plaatse waren.

“Opnieuw in een auto stappen, durfde ik niet meer”

In het ziekenhuis vertelde de politie ons over de dienst slachtofferhulp. Zij vroegen of ze onze contactgegevens mochten doorgeven. Ik ben blij dat ik toen ja gezegd heb, want mijn wereld stond op zijn kop. Slapen lukte me niet. Mijn maag zat in de knoop. Opnieuw in een auto stappen, durfde ik niet meer. Ik zat ook met heel veel vragen. Hoe gaan mijn kinderen dit verwerken? Hoe kan ik mijn eigen angsten overwinnen? Wat moet ik zeggen tegen mijn man die zich schuldig voelt omdat hij het ongeval niet kon vermijden? Wat met de kosten aan de auto of met het proces? Hebben we recht op een advocaat via de verzekering?

“Ik kreeg te horen dat het heel normaal was wat ik toen voelde.”

Enkele dagen na het ongeval werd ik opgebeld door Annelies van de dienst slachtofferhulp van het CAW. In het eerste telefoongesprek gaf Annelies me nuttige informatie mee over het gedrag van mijn kinderen en wat ik zelf voor hen kon doen. Ik kreeg ook te horen dat het heel normaal was wat ik toen voelde. Dit stelde me gerust.

In de gesprekken erna kreeg ik uitleg over mijn rechten als slachtoffer. Annelies hielp me ook met het gerechtelijke gedeelte.  Ze hielp me ook door uit te leggen hoe een verwerkingsproces in elkaar zit. Het geluid van de immense knal, het gevoel van de klap en de geur van de verbrande auto’s kwamen namelijk regelmatig naar boven. In flitsen en soms heel onverwacht. Op andere momenten ging al mijn aandacht en energie uit naar mijn huishouden, alsof er niets gebeurd was. Dit voelde heel raar aan, maar Annelies hielp me begrijpen hoe dit kwam.

Daarna gingen we ook aan de slag om mijn angsten te verminderen. We begonnen met kleine stapjes zoals in een stilstaande auto zitten en een eindje rijden in de wijk.  Na elke stap gingen we verder. We zochten tegelijkertijd naar dingen die me kalmeerden. Dit kon ik dan toepassen tijdens moeilijke momenten.

“Wat ik het meeste apprecieerde, was het luisterend oor en de erkenning die we kregen voor wat we hadden meegemaakt.”

Wat ik het meeste apprecieerde, was het luisterend oor en de erkenning die we kregen voor wat we hadden meegemaakt. Iedereen ging immers door met hun leven, terwijl mijn gezin en ik het nu en dan moeilijk bleven hebben met wat er gebeurd was. Bij Annelies konden we altijd terecht met onze zorgen. Zowel mijn man, mijn kinderen als ikzelf. Sinds de gesprekken met Annelies rijd ik terug met de auto, heb ik mijn vrolijke kinderen terug en voelt mijn man zich niet langer schuldig.