"Mijn mama is depressief" - Aïcha, 19 jaar

Aïcha, waarom ben je naar het JAC gekomen?

Mijn moeder was depressief. Dat was voor mij ook heel moeilijk en daarom heb ik hulp gezocht. Ik zat daar constant aan te denken en op school kon ik mij helemaal niet focussen. Ik zocht hulp voor haar eigenlijk, om de situatie te verbeteren.

Hoe heb jij het JAC gevonden? Hoe wist jij dat je bij ons terecht kon?

Ik ken het JAC al heel lang. Ik hoorde erover op school via het CLB, maar toen was ik nog niet klaar om erheen te gaan. Op een moment ging het echt heel slecht met mijn moeder en zag ik gewoon geen uitweg meer. Ik ben toen beginnen zoeken en ben  op de website van de Zelfmoordlijn terecht gekomen. Daar vond ik heel wat tips en zij vermelden ook het JAC. Ik ben toen naar jac.be gesurft en wat daar stond, sprak mij aan. Het leek alsof er minder druk gezet zou worden en de hulp vrijblijvend is. Maar ik wist eigenlijk echt niet wat ik moest verwachten.

Wat dacht je dan?

Ik weet niet, ik had meer iets ouderwets verwacht (lacht). Een oudere dame die zegt: “Wat is het probleem?”, zoals in een film. Ik had geen verwachting maar dacht: Ik ga dat toch gewoon proberen.

Wat was je motivatie om naar het JAC te komen? 

Tijdens mijn examens vorig jaar had ik een week niets gehoord van mijn mama. Ik had echt heel veel stress en was bang dat ze zichzelf iets had aangedaan. Gelukkig was dat niet het geval. Ik had zelfs de politie gebeld om bij haar langs te gaan. Daarna had ik nog van die momenten dat ik niets hoorde van haar. Wanneer ik op school in de les zat, dacht ik vaak: “Wat is mama nu aan het doen? Waar is ze nu? Zou alles goed gaan met haar?”. Ik was deze angstgevoelens beu. Ik was bang dat ze zichzelf op een dag echt iets zou aandoen. Ik zat echt gewoon vast in die miserie. Ik had het gevoel op een dead end te zitten en ik had dringend nood aan iets anders. Zo ben ik op een dag gewoon langs gegaan bij het JAC. Echt gewoon hier binnen gelopen, want ik had geen afspraak gemaakt.

Wat was jouw eerste indruk van het JAC?

Iedereen was zo vriendelijk en open. Er hangt echt een warme sfeer. Ik  had onmiddellijk een leuke conversatie met één van de hulpverleners hier over zijn job, over thee en jeugdwerk. Ik voel me heel welkom bij het JAC.

Wat betekent het JAC voor jou?

Het is een plek is waar ik altijd terecht kan voor hulp. In het begin dacht ik: misschien is mijn situatie niet serieus genoeg om naar het JAC te gaan.  Maar ik heb het gevoel dat je hier voor alles terecht kan. Het JAC staat open voor alles en iedereen. En de hulp is gratis.

Heeft het JAC iets veranderd voor jou?

Ja. Er is heel veel veranderd (lacht). Ik ben samen met mijn vader naar het VDIP  (dienst voor Vroege Detectie van Psychiatrische stoornissen) gegaan. Dat was ook nieuw, ik en mijn vader…. Daardoor begreep mijn vader beter wat er aan de hand was en heeft hij dat kunnen uitleggen aan mijn tante. En dan zo is iedereen een beetje involved geraakt eigenlijk. Ik was terug vaker blij omdat ik verandering begon te zien. En dat had ook een effect op mijn moeder. Zij vertrouwde mij meer en uiteindelijk ben ik in contact gekomen met het OCMW van mijn moeder. Ik heb al meerdere gesprekken met hen gehad en ik word nu meer betrokken.

Het lijkt mij dat de situatie van jouw mama is veranderd. En hoe zit het met jou persoonlijk? Je bent naar hier gekomen omdat je de stress niet meer aankon. Is dat veranderd?

Ja hier kon ik elke week de stress van mij laten vallen. Ik wist: ik ben er mee bezig en ga elke week naar het JAC en kan daar praten over mijn concerns enzo. Ik hoef daar niet elke dag over piekeren en huilen en zo weer uren te verliezen van mijn dag. Dus ik had veel minder stress. Ik heb aan een paar van mijn goede vrienden verteld wat er thuis aan de hand is met mijn moeder. En tot mijn verbazing heb ik van vrienden soortgelijke verhalen gehoord. Dus dat heeft mij echt wel geholpen. Omdat ik nu meer open ben, begrijpen mijn vrienden me ook veel beter. Ik heb het gevoel dat ik vooruit aan het gaan ben met alles. Ik huil niet meer elke dag omdat ik weet dat ik er mee bezig ben en niet meer kan doen dan dit. Uiteindelijk is het ook heel belangrijk dat mijn moeder hulp gaat zoeken. Dus ik weet: Ik ben er mee bezig. Dat haalt wat last van mijn schouders. natuurlijk maak ik me nog altijd zorgen, maar… (lacht)

Is het dan alsof het niet meer alleen als jouw verantwoordelijkheid voelt?

Ja, ik heb er ook met mijn tante over kunnen praten. Ik dacht dat zij dat niet zou begrijpen, maar ze begreep me echt. Ik was in shock. Ja dat doet echt goed. Want nu is mijn vader betrokken, mijn tante, het OCMW…. Daarvoor had ik het gevoel dat ik helemaal alleen was, maar nu we zijn er mee bezig en ik denk dat dat veel gaat uitmaken. Ik sta er niet meer alleen voor.

Wat zou je willen zeggen aan jongeren die in dezelfde situatie zitten als jij?

Definitely naar hier komen! Ik heb zelfs onlangs tegen iemand gezegd dat het JAC altijd open staat om te praten. Ze zei me dat ze niet echt iemand is die snel hulp zoekt en ik vertelde haar dat ik ook zo niet iemand ben. Ik snap wel dat andere mensen liever alleen zaken verwerken, omdat het ook betekent dat je een zwakke kant van jezelf moet blootgeven. Iedereen wil liever de held zijn van het verhaal. Ik dacht dat ook: ik heb niemand nodig, dat fixt zichzelf wel… Ik wou niet alles uitleggen en erover praten. Ik voelde me gewoon een teenager met belachelijke problemen… Nu denk ik:  als je er mee zit en je piekert daar zo lang over,  ga hulp zoeken en probeer dat uit.

* Aïsha is een schuilnaam