"Het is voor u en uw kind dat ik ga staken"
Iwein Denayer is hulpverlener bij CAW Halle Vilvoorde. Hij vertelt waarom hij dinsdag het werk voor deze één keer neerlegt.
Ik heb verleden week een chatgesprek gehad met uw 14-jarig kind. De eerste zin klonk als volgt:
“Op het eind van dit jaar ga ik zelfmoord plegen. Ik ga een hoop pillen slikken of een mes in mijn polsen steken. Dan ben ik voor altijd van de pijn verlost.” Na die eerste zin heb ik nog een kleine 3 uur met uw kind gepraat.
Aan het eind van het gesprek, kreeg ik te horen dat het opnieuw genoeg energie gekregen had om verder te gaan en toch te proberen dit leven verder te zetten. En intussen was mijn batterij zo goed als leeg.
Dit chatgesprek is er één van velen.
Niet alleen chatgesprekken; ook jonge mensen die in levende lijve voor onze neus zitten en dezelfde boodschap geven. Of met vragen over hoe het verder moet. Welke richting ze uit kunnen en waar ze eerst aan moeten beginnen.
Broodnodig, want in het kluwen van système Belgique geraak je het spoor snel bijster.
Niet alleen jongeren; ook volwassenen die in een frustrerende knoop met zichzelf zitten. Of een echtscheiding. Of met schulden. Of met onverwerkte trauma’s. In het slechtste geval een combinatie van al het voorgaande.
We spoelen een week verder en, zoals alle andere CAW’s, krijgen we te horen dat we zullen moeten besparen. 5 miljoen euro over heel Vlaanderen. Gelijk aan 75 medewerkers.
Voor de eerste keer in de 20 jaar dat ik voor het CAW werk, zullen we het werk neerleggen. Zeer snel, op dinsdag 3 december welteverstaan. Dat wil zeggen dat u of uw kind die dag niet terecht kan bij het CAW of het JAC.
Toch is het voor u en uw kind dat we staken. Niet voor een beter loon (wij zijn al stinkend rijk, ziet u), meer verlof of een beter pensioenstelsel of het recht op een bedrijfswagen.
Toch is het voor u en uw kind dat we staken.
We staken omdat we het welzijn van alle inwoners belangrijk vinden en er op heel wat plekken in dit land reeds een schrijnend tekort aan hulpverlening bestaat.
We staken omdat we het hoogst onrechtvaardig vinden dat, wat her en der zwak staat, nog afgebouwd zal moeten worden. Op zich gaat het hier misschien niet om draconische besparingen. Maar het is het signaal dat gegeven wordt. Zorgen voor anderen zal je weeral met minder moeten doen. Mensen die steun willen, zullen langer moeten wachten. Dat is voor ons hulpverleners, een bittere pil om te slikken.
De meest kwetsbare mensen zijn hier het slachtoffer van. En dat zijn zeker niet alleen vluchtelingen, maar mensen uit alle lagen van de bevolking. Kwetsbaarheid zit overal. U zou versteld staan van de bonte mengeling van mensen die we hier elke dag ontmoeten. Misschien zitten u en uw kind daar zelfs bij?
Altijd met hart en ziel tot uw dienst. Maar dinsdag efkes niet.
