Mentale zorg die meteen nodig is

Bij Slachtofferhulp reiken collega’s en vrijwilligers je handvaten om je door een moeilijke periode te helpen. Dat deden ze ook bij Thierry, na het overlijden van zijn vrouw.

“Ik kom van overal en nergens. Ik had niet echt een vaste thuisplaats, maar ben eerder ontworteld. Twintig jaar geleden volgde ik mijn vrouw naar Antwerpse nadat ik haar leerde kennen op café in Brussel. In Mortsel stichtten we ons gezin met drie kinderen.”

“Mijn vrouw had altijd al een problematiek van ups en downs. Op een zeker moment groeiden we uiteen en probeerden elk ons eigen geluk te vinden. Zij heeft dat toen niet gevonden. Toen ik gebeld werd, wist ik meteen hoe laat het was want ze had al eens een poging gewaagd. Dat gebeurde een dik jaar geleden.”

“De politie vroeg of we slachtofferhulp wilden,” gaat hij verder, “Ik dacht: schaadt het niet, dan baadt het wel. Die gebeurtenissen hadden een enorme impact. Je verliest even al je toekomstperspectief. Zoekende naar hoe je dat gaat aanpakken, zeker met de drie kinderen, ga je verder. Op dat moment overheerst die bezorgdheid over hoe de kinderen daar mee zullen omgaan.”

“En dan kwam het telefoontje van Slachtofferhulp van het CAW. “Wil je erover praten?”

“Daar ben ik op ingegaan samen met de kinderen. Zij zijn een paar keer geweest maar voelden snel aan dat dit voor hen minder nodig was. Ik leerde dat mijn kinderen heel veerkrachtig zijn. Annelies, een collega van slachtofferhulp, hielp ons goed verder.”

“Met Annelies had ik wel een goede klik, ik voelde me er op mijn gemak om mijn verhaal te doen. Na elke sessie dacht ik: nog ééntje om mijn hart te luchten. Na een jaar kon ik het afsluiten. Dat is het fijne aan slachtofferhulp, er is geen verplichting om te blijven gaan. Je kan zelf aangeven of je nog nood hebt aan begeleiding. Je ervaart nergens druk.”

“Ik zat in een diep dal waaruit ik mijn weg zocht. De sessies met Slachtofferhulp waren lichtpunten en ankerpunten. Je leeft er niet per se naartoe maar je kijkt welke stappen je gezet hebt in de tussentijd.

Op het werk kon ik ook met een psycholoog praten maar dat blijft altijd wel een beetje in de werkcontext. Dat ging meer over het functioneren. Bij slachtofferhulp was het privégeörienteerd. Dat ik mijn verhaal kon doen heeft me enorm geholpen.

“In het begin was dat raar, want therapie dat zei me niets. Ze luisteren en geven advies zodat je vooral jezelf leert helpen. Er wordt veel naar binnen toe gereflecteerd zodat je je emoties naar buiten kan laten komen. Dat heeft mij sterker laten staan.

Slachtoffer zijn, dat overkomt je echt. De drempel om naar hier te komen is wel vrij hoog omdat je denkt dat je het alleen zou moeten doen. Maar eens je er bent, leer je balanceren om terug recht te staan en na te denken over een toekomst. 

Thierry mijmert terug over zijn vrouw. “Het turbulente, de hoogtes en laagste, dat zat er altijd wel in. We hebben veel dingen doorlopen. Ik was wat meegaander maar zij was heel impulsief. Zij pushte me. Ik ben haar heel dankbaar. Voor de liefde en voor onze kinderen.”

“Ik leerde bij Slachtofferhulp dat alles in golven terugkomt. Maar ook dat je een rugzak hebt, gevuld met emoties. Als je die rugzak wegduwt en voor je houdt, dan wordt dat heel zwaar. Maar als je die draagt en dichtbij je houdt, dan is het makkelijker om te dragen. Je moet emoties niet wegsteken, dat is wat ik de kinderen veel hebt gezegd. ”

“Mensen zeggen in zo’n moeilijke periode vaak ‘veel sterkte’. Maar dan ben je dan net op je zwakste. Je hebt niet veel aan die boodschap op die moment. Je moet aanvaarden dat je even zwak mag zijn. Als er tranen vloeien, dan is dat oké. Een mens is opgebouwd uit emoties, je moet dat niet tegenhouden. Je moet het gewoon meenemen en proberen zoveel mogelijk bespreekbaar te houden.

Eén van de zaken waar ik mee inzat, was dat schuldgevoel. Mag ik nog plezier hebben? Al die verantwoordelijkheid rust op je schouders. Je voelt je schuldig dat je verdergaat met je leven.  Maar daar leerde ik mee omgaan.”

“Ik laat de toekomst op me afkomen. Iets forceren, dat werkt niet. Ik probeer terug dingen toe te laten en mezelf open te stellen.

Voor mij is dat wel belangrijk dat ik gewoon uitkijk naar het leven. Ik probeer vooral mijn kinderen content te maken nu. Ik voelde me soms schuldig als ik iets voor mezelf deed en de kinderen achterliet maar nu heb ik geleerd dat dat ook oké is. Die kunnen dat. Je rolt erin en gaat verder met leven. Het trauma overkomt je zoals iets anders je in je leven kan overkomen.”

“Als je slachtoffer bent van iets, dan moet je er niet mee blijven zitten. Dan wordt het veel te groot en geraak je er in verloop van tijd niet meer uit. Dan blijf je eigenlijk in je verdriet zitten. Het beste wat je kan doen is praten met mensen die er voor opgeleid zijn en waar je een vertrouwensband mee hebt. Dat heb ik bij Slachtofferhulp, en bij Annelies dus, wel gevonden.

Het is belangrijk dat je er over praat en dat je je emoties erkent. Je mag triest zijn. Hoe diep je zit of hoe zwaar iets is om te dragen. Er zijn altijd goeie momenten en er komen betere momenten aan. Je moet leren die te grijpen. Het is toegestaan om nostalgisch te zijn maar veel begint bij aanvaarden van de situatie. Het is een groeiproces. Het is raar want in het begin denk je dat je er nooit zal over geraken. Maar eens je het leert toelaten, voel je je lichter. Af en toe heb je geen zin om je goed te voelen maar het is wel belangrijk dat je de tijd neemt om dat terug op te bouwen.

Alles laat een litteken na, maar bij slachtofferhulp helpen ze wel om dat mooi te laten helen.

Ik kende slachtofferzorg wel maar je verwacht nooit dat je het zelf nodig zal hebben. Daarom ben ik zo dankbaar dat zij er zijn om te helpen. Je moet de hulp zelf wel willen maar ik ben blij dat ik op hen kon rekenen.

Dat er vrijwilligers zijn die je verder helpen, dat is mooi. Je voelt dat medemensen je steunen en naar je luisteren.

Bij CAW geloven we in de kracht van verbinding.
Wil jij bijdragen aan gesprekken die verbinden? Ontdek dan hier wat je kan doen!