Straatverhaal - Been

De reus en de dwerg

Mankend komt hij op me af gewandeld. Adhemar strompelt.
Hij doolt al jaren door het Limburgse land. De laatste tijd is hij er precies op achteruit gegaan. Zowel fysiek als emotioneel. Hij praat meer en meer over zelfmoord. Zonder familie of vrienden hier knaagt de tijd aan hem. Adhemar is illegaal in België. De zalvende hand van moeder is op kilometers afstand.

‘Je strompelt zo erg,’ merk ik op. Hij heeft dat altijd wel een beetje gedaan. Nu lijkt het moeilijk voor hem vooruit te komen. Langzaam bukt hij zich en rolt hij stukjes van zijn broek op. Hij laat zijn been zien. Een been vol grijze bulten en gespannen aders. Dit blootgeven is niet alleen letterlijk. Hij weet geen blijf met zijn blik van schaamte en hulpeloosheid. Een blik zonder dat hij wat vraagt. Dat heeft hij afgeleerd.

Het doet raar om hem zo te zien. Hij weent de laatste tijd veel, zegt hij. Zo gevoelig terwijl hij vaak zo zelfzeker overkomt. Ik was altijd zo onder de indruk van zijn ‘mentale sterkte’ dat ik dacht dat de eenzaamheid niet aan hem vrat. Nu besef ik dat eenzaamheid van elke reus een dwerg kan maken. Universele mensenrechten gelden niet voor hem. Hij voelt zich behandeld als een beest en denkt dat de mensen hem ook zo bekijken. ‘We gaan naar de dokter, Adhemar. Kom.’

De zalvende hand van moeder is op kilometers afstand.

Een mens zou vrij zijn in deze streken, hadden ze hem gezegd. In zijn land was hij meer dan 10 jaar begeleider van Europese toeristen geweest. Niets had hij tekort. Plots moest hij vluchten voor het geweld, de invloed en onderdrukking van een extremistische organisatie. Adhemar dacht dat hij wel onderdak kon krijgen in Europa. Dit was toch het continent waar al de mensen woonden die hij als reisleider gelukkig had gemaakt? Nu staat hij hier. In de marge.

De egel

Al jaren slaapt hij op straat: in portieken, op een bank,… en tegenwoordig slaap hij in een bos. Hij ritst ‘s avonds de bladeren weg en rolt zich als een egel op, vechtend tegen de barre kou. Sinds kort heeft hij een tent en een slaapzak. Hij is er dolgelukkig mee. Hij klaagt niet, breekt elke dag de tent op en af.

We gaan samen naar de dokter. Hij laat zijn been zien. Het been zag er zo erg uit dat de dokter een collega erbij riep. Dit hadden ze nog maar zelden gezien. We werden doorverwezen naar het ziekenhuis. Dit is het enige recht dat Adhemar nog in België heeft. ‘Dringende medische hulp’, zoals het zo mooi omschreven staat in de wet. Hij put terug moed uit het doktersbezoek. Misschien kan het been gered worden en dan kunnen we weer bouwen aan de toekomst. Door dit probleem aan te pakken zijn de zelfmoordgedachten wat op de achtergrond geraakt. Hij kijkt terug een beetje positief naar de wereld.

Een beetje menselijke warmte heeft hem gelukkig op andere gedachten gebracht.

Hij heeft al lang plannen om terug te keren naar zijn thuisland. Hij mist het contact met de mensen die om hem gaven. De koude, bittere realiteit van het individualistisch denken dat zo eigen aan het Westen is, stemt hem bitter. Het jaren dolen door België heeft hem een stuk ouder gemaakt. De eenzaamheid heeft hem bijna ten onder gekregen. Het touw om zich op te hangen had hij al bijna gekocht.

De goden

Een beetje menselijke warmte heeft hem gelukkig op andere gedachten gebracht. Dat kleine sleutelmoment waar ik spontaan zei, wij gaan naar de dokter.
Adhemar heeft me onlangs gevraagd hem te bezoeken zodra hij terug in eigen land is. Hij wil me voorstellen aan zijn familie, vrienden, … Hij kijkt uit naar de reis, telt af.

Het ga je goed Adhemar, als je binnenkort vertrekt. Ik hoop je nog te zien voor je gaat. En blijf lachen, want je hebt het monster van de eenzaamheid overwonnen. Normaal gezien is dit alleen voor de goden weggelegd.

Download nu gratis de bundel Straatverhalen of ontvang een papieren exemplaar door een mail met jouw adresgegevens te sturen naar ward.mertens@cawlimburg.be.