De wankele brug naar de toekomst

Wankele brug

Jong én volwassen tegelijk: het lijkt de ideale combinatie. Als meerderjarige mag je caipirinhas drinken, huwen, een zaak opstarten … Kortom, alles wat bij het leven van een volwassenen hoort. Mét het voordeel dat je dus jong bent: je hebt kansen, een gladde huid, véél collageen, je kan alle wegen uit en de toekomst lacht je toe.

Maar dat is niet voor alle jongeren zo. Jongvolwassenheid is evengoed een heel kwetsbare periode in het leven. Jong zijn is voor sommigen dan ook een wankele brug naar de toekomst en alleszins geen garantie op een rooskleurig perspectief.

Eigen plek

Sara staat op zo’n wankele brug. Ze woont al een tijdje in het jongerenopvangcentrum. Een schoonheid van 19 jaar, maar ik zie dat ze worstelt en op zoek is naar haar eigen plek. Geen gemakkelijke opdracht voor een jonge vrouw met een rugzak. Ze groeide als kind op bij een tante in Roemenië. Zoen ze tien was, kwam ze naar haar moeder in België.

“Op een dag werd een berg problemen té groot, té pijnlijk en té ingewikkeld.”

Kwetsbaar en ingewikkeld

Sara zoekt naar woorden. En ze doet het goed. Het verhaal is kwetsbaar en ingewikkeld. We tasten af wat ze kan vertellen: Op een dag werd een berg problemen té groot, té pijnlijk en té ingewikkeld. Sara vertrok thuis in Leuven. In Antwerpen klopte ze samen met haar vriend aan bij de politie. Ze moest wel, want ze stond er alleen voor en had geen dak boven haar hoofd. De politie gaf haar een lijstje met telefoonnummers. Sara belde vervolgens naar het JAC, ook al had ze er nog nooit van gehoord. Samen met Elise – een hulpverleenster van het JAC – probeert ze het kluwen knoop voor knoop te ontwarren. Elise zorgde alvast voor een tijdelijk onderdak. Het was geen ideale plek, maar een goede noodoplossing. Vlak daarna ging ze op aanraden van Elise langs bij de jongerenopvang van het CAW. Sinds een halfjaar is daar een plekje voor haar.

Stap voor stap

Ze voelt zich er thuis, is op haar gemak, ze bepaalt haar eigen tempo. Sara vertelt: “Mijn begeleider Bart maakte me wegwijs de eerste dagen, maar hij liet me ook doen. Ik was in het begin heel gesloten, maar voelde me hier wel veilig en ik was niet meer eenzaam. Maar het was moeilijk om over de dingen te praten. Bart merkte wel dat ik me heel slecht voelde, maar hij heeft nooit gepusht. Hij is blijven herhalen dat ik bij hem terecht kon om mijn verhaal te vertellen. Het heeft even geduurd. Toen werd het zwijgen onhoudbaar en lukte het me de stap te zetten en hem in vertrouwen te nemen. Het is nog altijd moeilijk, maar ik doe het, stap voor stap. Ik voel dat de last op mijn schouders minder zwaar weegt nadat ik er met iemand over praat. Ik voelde me echt slecht in mijn hoofd.”

“We focussen op wat er goed loopt. Ik leer haar vooruit kijken. Zo help ik haar mee zoeken naar oplossingen.”

Langzaam maar zeker

Bart vertelt hoe hij Sara probeerde te helpen: “Een beetje zoals je een kind leert fietsen. Ik loop naast haar en als ze valt, dan ben ik er. Af en toe geef ik een duwtje. We focussen op wat er goed loopt. Ik leer haar vooruit kijken. Zo help ik haar mee zoeken naar oplossingen. Eerst hebben we haar op adem laten komen. Samen hebben we de juiste hulp gezocht, een psycholoog met wie ze kan praten. Ook een CAW-collega van Slachtofferhulp begeleidt haar. En bij FARA (organisatie voor zwangerschapskeuzes) sloot ze aan bij een groep lotgenoten. Dat doet haar ook deugd.

Nu kijken we uit naar vrijwilligerswerk dat goed bij haar past. Zo timmeren we langzaam maar zeker aan de weg. Ik zoek samen met haar naar haar krachten zodat ze opnieuw in zichzelf durft geloven. We focussen hier sterk op eigen verantwoordelijkheid en eigenheid. We nemen die niet uit handen.

Om iets te bereiken moet je in jezelf geloven. Moet je ontdekken waar je goed in bent en hoe je je met anderen kunt verbinden. Als we met Sara vooruit blikken naar haar toekomst, aarzelt ze:

“Mijn ouders weten dat ik veilig ben, maar voorlopig heb ik liever niet dat ze weten dat ik hier ben. Mijn moeder zou me meteen komen opzoeken. Ik bel haar af en toe, en dat is nu voldoende. Ik ben afgestudeerd als verzorgende, maar misschien maar misschien wil ik nog graag een opleiding visagie volgen, als ik er klaar voor ben.

“Misschien tijd voor een nieuwe hashtag: #ROBY. The Reality Of Being Young.”

Jong en kwetsbaar

Weinig #YOLO dus, jong en kwetsbaar zijn. Je zoekt je plek in de maatschappij, maar je moet er nog achter komen wat wel en niet bij je past. Voeg daar nog aan toe: een hoger armoederisico, onderwijsachterstand, werkloosheid, psychische problemen, geen thuisbasis om op terug te vallen … Geen cocktail om fluitend met een rietje leeg te slurpen.

Misschien tijd voor een nieuwe hashtag: #ROBY. The Reality Of Being Young. Gelukkig is het CAW er, voor Roby en alle anderen.