Getuigenis

Praten zonder troost

Zaterdag 22 juni, Centrum voor Levens- en Gezinsvragen Mortsel, de laatste bijeenkomst van de gespreksgroep rouwen na zelfdoding. Deze gespreksgroep staat open voor mensen die een veilige plek zoeken om te praten over de zelfdoding van een partner, ouder, kind, broer, zus, … . De groep wordt begeleid door twee medewerkers van CAW Antwerpen en telt 12 sessies.

Ik heb de eer om 3 straffe dames te ontmoeten. Pascale is verpleegkundige en geeft les. Haar zoon heeft zelfmoord gepleegd. Lut is huismoeder en verloor haar dochter 2 jaar geleden aan zelfdoding. Inge is opvoedster en verloor haar vader aan zelfdoding.

De lotgenotengroep wordt begeleid door Kim en Stan. Naast twee begeleiders hebben ze ook een mascotte: Rudy het rendier. Rudy staat voor spreken uit het hart en luisteren zonder oordeel. In het begin van elke sessie wordt een tekst of gedicht voorgelezen en een kaars aangestoken. Daarna wordt Rudy doorgegeven en komt iedereen aan het woord.

De groep is geen therapie maar leunt er dichtbij aan. Stan is zenboeddhist. De existentiële insteek, het gedachtegoed van het Boeddhisme wordt impliciet gebruikt. De dames vertellen me hoe ze hun kwetsbare kant hebben leren kennen en laten zien.

“In het begin zijn er veel tranen gevloeid, zeker twee dozen zakdoeken per bijeenkomst. We hebben geleerd dat er geen handleiding bestaat voor verdriet en verwerking van verlies. Iedereen beleeft dit op een andere manier. Maar er zijn toch veel raakpunten: de leegte, de reacties van de buitenwereld, het besef dat je het toch alleen zal moeten verwerken.”

“De groep voelt ondertussen als thuiskomen. Het was bij momenten heel heftig, maar het is fijn om te kunnen wenen zonder getroost te worden. We kunnen op hetzelfde niveau praten, tot in de kern waar het pijn doet. Het luisterende oor zonder dat je het gevoel hebt dat je aan het zagen bent. Dat lucht op.”

Van Stan en Kim hebben ze ook schema’s en inzichten meegekregen om de dingen in een kader te zien en anders te bekijken.

“Het was bij momenten heel heftig, maar het is fijn om te kunnen wenen zonder getroost te worden.“

Pascale vertelt dat ze veel zachter en opener geworden is. Haar man is erg gesloten dus probeert ze thuis dingen in te brengen die ze in de groep geleerd heeft. Ook voor Lut is het rustiger geworden, zowel voor zichzelf als voor haar man. Ze heeft zichzelf beter leren kennen en geleerd om grenzen af te bakenen. Inge heeft geleerd om gevoelens te leren zien en benoemen, het was een opluchting om er vrij over te kunnen babbelen.

“In het begin dachten we soms, wat zitten we hier te doen? Maar lotgenoten ontmoeten blijkt heel waardevol. Het leren erkennen van je eigen lijden en er kunnen zijn voor een ander werkt enorm verbindend.”

De sessie eindigt met een tekst over niet opgeven, over dansen en zingen, over kracht en over blijven verbinden.

Succes dames, jullie zijn goed bezig.

 

Saar Serrien