Hoe kinderen veerkrachtig maken?
Iedereen komt ze wel eens tegen, die ingrijpende gebeurtenissen die soms zo zwaar zijn dat we mee naar beneden gaan. En dan is het essentieel om terug te kunnen veren, of je nu 45, 15 of 5 jaar bent.
“Na een lang veerkrachttraject met onze volwassenen, vonden we – de hulpverleners basiswerk in inloopcentrum de Meander van CAW Oost-Brabant – het belangrijk om ook de kinderen in hun VEERkracht te zetten! En dat die krachten er zijn, dat zien we dagelijks,” zegt Silke, hulpverlener bij de Meander.
Ondanks (of net omwille van?) de realiteit van hun kwetsbaar verhaal, ontwikkelen kinderen die opgroeien in een kansarme gezin vaak eigenschappen die bij andere gezinnen niet of later in de groeilijn optreden. Zo hebben ze sneller een volwassen kijk op de wereld, weten ze hoe essentieel het is om zorgzaam om te gaan met elkaar. Ze zijn vaak enorm sociaalvoelend en gaan soms ook snel in een rol van verantwoordelijkheid staan. Om er maar enkele te noemen.
Tegelijkertijd zijn er ook heel wat dagelijkse drempels om te overwinnen: “Hoe kan ik mijn lichaam rustig houden als mijn hoofd op 1000 toeren draait?”, “Hoe vind ik de juiste woorden om te zeggen dat ik graag heel dichtbij blijf en tegelijk liefst zover mogelijk wegloop?”, “Hoe ga ik om met het feit dat de stress en het gepuzzel mama soms zo overmannen of papa in woede doen uitbarsten?”, “Hoe doe ik mijn best op school, als alles daarbuiten tegen zit?”…
Deze thema’s zijn er, elke dag opnieuw. En dan is het zoeken naar een veilige, speelse manier om ze een plek te geven en ze bespreekbaar te maken. Een zoektocht waarin we de mensen van Ankerpunt mee onder de arm namen. Een organisatie die coaching, cursussen, workshops… uitzet rond allerhande thema’s voor kinderen, jongeren en hun gezin. Over een periode van zes weken trokken we elke woensdagnamiddag de zaal van de Reynaertghesellen in voor een portie ‘talent in de tent’. Een reeks waarin we al spelend met verschillende zaken aan de slag gingen: hoe omgaan met afstand-nabijheid, persoonlijke ruimte, ‘wie ben ik en waar ben ik goed in’, emoties, enzoverder. En dit met een terugkoppeling en de nodige schakels naar de ouders. Enorm waardevol, maar niet altijd evident. Want voor de meest kwetsbare doelgroep zijn dit thema’s die binnenkomen en heel wat losmaken. Vreugde, verdriet, enthousiasme, teleurstelling, boosheid, trots… we hebben het allemaal gezien.
Een moeilijke thuissituatie laat zich nu eenmaal niet aan de kant zetten. Die ‘thuis’ wordt overal meegenomen: op school, bij familie, in het inloopcentrum de Meander… . Meer nog, ze neemt het soms over daar waar we het niet willen. Tijdens de derde sessie deed ik een babbel met een van onze mama’s die net even helemaal ontploft was. Tussen de tranen door zei ze dat ze vandaag echt ging proberen om geen ruzie te maken, en dat ze boos was op zichzelf omdat het niet gelukt was. Een herkenbaar patroon: kinderen die enorm hun best doen, maar blijven vastlopen op zichzelf. En dan is het bewust kijken naar de kleine dingen die eigenlijk heel groots zijn: dat hilarisch toneelstukje dat ze net vol overtuiging brachten, die ademhalingsoefening die heel goed lukte en vooral: het feit dat de kinderen doorheen al die emoties toch zulke dingen kunnen blijven benoemen. Knap!
Deze sessiereeks is nu afgerond, maar het traject met onze kinderen en jongeren laten we natuurlijk niet los. Het is nu kijken naar manieren om hier een zorgzaam vervolg aan te breien.
De veerkrachtsessies zijn een initiatief van inloopcentrum De Meander en Ankerpunt.
