Straatverhaal - Verlaten

Een bed bij de buurvrouw

Het is eind september en ik wandel de wijk binnen. Ik begroet iedereen en word uitgenodigd op het bankje bij de meisjes. Leuke luchtige babbels over jongens, school, muziek, …

Dit gesprek stopt wanneer het ‘nieuwe’ koppel van de wijk zich bij ons aansluit. Yuri, die ik al 3 jaar ken, begint over zijn brommer en de vraag hoe het verder moet met zijn verzekering als hij zijn beschadigde brommer wil verkopen.

Ik vraag aan Samira, die ik nog maar enkele maanden ken, hoe het met haar is. Ze vertelde me enkele weken geleden dat ze meer en meer ruzie had met haar moeder, waar ze mee samen woont.

Mijn ma heeft me achtergelaten. Zij is gewoon, samen met mijn zus, verhuisd. Zonder dat ik er iets van wist.

‘Heel slecht’ zegt ze. ‘Mijn ma heeft me achtergelaten. Zij is gewoon, samen met mijn zus, verhuisd. Zonder dat ik er iets van wist. Ze heeft de huur opgezegd en haar sleutel al afgegeven aan de huisvestingsmaatschappij.’

Ik slik even.

’Mama wil zelfs niet dat ik weet waar ze nu woont, ze wil geen contact meer. Als ik toch sms, krijg ik een sms vol scheldwoorden terug.’ Samira zit er helemaal door. Gelukkig kan ze bij de buurvrouw terecht voor een bed en heeft ze ook Yuri, haar vriend nog. Ook hij begrijpt het niet en weet niet wat er moet gebeuren.

Een bed in het ziekenhuis

Ik wil met haar de mogelijkheden overlopen en 
begin aan de mogelijke stappen die ze zou kunnen ondernemen. Maar ik ben te snel en weet blijkbaar nog niet eens de helft van haar verhaal. Samira onderbreekt me en gaat verder met haar verhaal. Vorige week heeft ze een zelfmoordpoging gedaan. Alle miserie werd haar ineens te veel. Men heeft haar naar spoed gebracht om haar maag leeg te pompen. De overdosis medicatie en alcohol die ze tot zich had genomen moest er weer uit.

Samira vertelt over haar psychiatrisch verleden: ze heeft borderline en anorexia. Werken lukt niet meer en bij haar laatste poging tot werken is ze verschillende keren onwettig afwezig geweest, dus werd ze ontslagen. Nu heeft ze geen recht op een werkloosheidsuitkering. Geen dak boven het hoofd, geen inkomen, geen familie waar ze terecht kan, enkel de mensen van de wijk, … Die bekijken haar scheef en verwijten haar bovendien een ‘hoer’ te zijn omdat ze openlijk met Yuri rondloopt en stiekem ook al bij hem is blijven slapen om onderdak te hebben. Yuri kan haar nu geen onderdak meer bieden. Zijn moeder is te weten is gekomen dat Samira stiekem bleef slapen en dreigde hem dan weer op straat te gooien, moest dat nog eens gebeuren.

De sociale woningmaatschappij

Samira vertelt me dat ze al bij het OCMW is langs geweest om een oplossing te vinden. Van het OCMW moet ze zich eerst laten inschrijven bij de sociale woningmaatschappij en dan pas wordt 
een dossier op het OCMW aangemaakt. Maar ze heeft geen identiteitskaart meer en dus lukt het
 zich inschrijven bij de woningmaatschappij niet.
 De verloren identiteitskaart is ze al gaan aangeven bij de politie en ze heeft een nieuwe aangevraagd. Toen ze haar nieuwe identiteitskaart wilde afhalen op het gemeentehuis, kreeg ze te horen dat ze het vervangend document van de politie niet bij zich had. Kwaad en gefrustreerd, is ze toen gewoon weer naar huis gegaan. En dus heeft ze nog steeds geen identiteitskaart.

Ik stel haar gerust dat we alles wel in orde krijgen. Ik nodig haar uit om de volgende dag samen het papierwerk af te handelen. We sluiten het gesprek af en hopen op een nieuwe start.

Samira wordt buitengezet door haar vroegere buren en slaapt overal en nergens.

De volgende weken spreken we meer dan eens
 af om samen te zoeken naar oplossingen. Wat er verder nog gebeurde:
Het lukt niet om in te schrijven bij een woningmaatschappij, ondanks de nieuwe identiteitskaart omdat haar getuigschrift van school ontbreekt. Dit getuigschrift laat op zich wachten.
Ze gaat terug naar het OCMW voor de aanvraag van haar leefloon. Dit wordt afgekeurd omdat ze geen inschrijvingsbewijs heeft van de woningmaatschappij.
Samira wordt buitengezet door haar vroegere buren en slaapt overal en nergens. Dan maar naar een jeugdherberg. Ze wil terug opgenomen worden in een psychiatrisch ziekenhuis. Ze raakt blut en heeft ook geen gsm meer. Onbereikbaar dus en waar woont ze nu? Ik hoor een tijdje niets meer van haar.

Hoop op een bed

Een week later zie ik haar weer. Ze heeft geen verdere stappen kunnen ondernemen. Ze is op en heeft nergens nog energie voor. Samira heeft nog steeds geen kleren, spullen of onderdak. Ze wil niet meer naar het OCMW omdat die haar toch weer niet gaan helpen. Ze heeft de moed opgegeven, dus neem ik het even van haar over. Ik bel naar de daklozenopvang en het vluchthuis voor vrouwen. Er zijn geen bedden beschikbaar en een doorverwijzing moet via het OCMW gebeuren. Ze wil nog steeds niet naar het OCMW.

Samen met haar bel ik enkele psychiatrische ziekenhuizen af. Zij bieden geen hulp aangezien zij dakloos is en ze daarom niet bij hen terecht kan. Samira leeft vooral in de auto van haar vriend. Een tijdje later mag Sarah dan toch weer slapen bij de buren. Het weinige comfort is ineens een enorme verrijking. Langzaam laadt ze op. Er is weer hoop.

Download nu gratis de bundel Straatverhalen of ontvang een papieren exemplaar door een mail met jouw adresgegevens te sturen naar ward.mertens@cawlimburg.be.