Tom maakte een nieuwe start dankzij LOGiN

Tom, kan je vertellen hoe je het CAW hebt leren kennen?

Ja, dat was in een periode dat het slecht ging. Het ging niet goed op school, ik heb slechte vrienden leren kennen, of eigenlijk waren dat geen echte vrienden. Ik ben met drugs begonnen en het werd alleen maar erger. Ik heb verkeerde dingen gedaan en op een bepaald moment zaten er ‘k weet niet hoeveel gasten achter me aan. Om me af te dreigen, of af te persen. Die vertellen dat door aan elkaar hé. Ik heb wel dingen fout gedaan, maar het was niet allemaal mijn fout. Ze begonnen ook te profiteren van mij omdat ik de zwakste was. Ze wilden geld van mij hebben. Ik heb kloppen gekregen van zogezegde vrienden. Dan weet je dat dat geen echte vrienden zijn. Ik heb ook mijn mama in de put geduwd, de politie stond dan voor onze deur en al die dingen. Ze is echt alles voor mij, maar het ging allemaal mis.

“Ik heb wel dingen fout gedaan, maar het was niet allemaal mijn fout.”

Ik heb dan Machteld leren kennen van het JAC. Ik heb veel met haar kunnen praten, ze heeft veel tijd voor mij gemaakt. Machteld staat echt op nummer één voor mij. Je mag dat zeker boven je artikeltje schrijven! Maar het ging niet beter met mij. Ik mocht toen niet meer thuis wonen omdat het te erg werd. Ik heb opnames gehad in Gent en Beernem en al. Ik heb op straat geslapen en in lege huizen. Met andere gasten dicht tegen elkaar geslapen voor de warmte. Maar ik mocht wel nog bij mijn mama gaan om een keer te douchen of warm te eten. Wie kan er dat zeggen? Zij is een uitzonderlijke mama. Bij de meeste andere gasten die buiten gezet worden, is het ‘buiten en trek je plan’. Zij probeerde wel nog voor mij te zorgen, hoe moeilijk de omstandigheden ook waren. Ze is ook mijn bewindvoerder. Ik heb autisme, je mag dat weten, dus het is beter dat iemand mijn geldzaken doet.

Amai, dat is wel heftig. En hoe ging het dan verder?

Ja, dat kon zo niet verder hé. Toen Machteld in zwangerschapsverlof was, ben ik een paar keer naar ‘t Salon geweest. Veel gebabbeld met Bram, dat is echt een supergast. Ondertussen was ik ook al naar het JAC van Gent geweest om daar een oplossing te zoeken, maar zij konden mij niet verder helpen omdat het JAC van Brugge al bezig was met mij. Bram van ‘t Salon had ondertussen verteld over mij aan Lien van LOGiN en toen is er beslist dat Lien contact ging opnemen met mij en verder ging kijken voor begeleiding.

“Ik had gisteren voor de eerste keer sinds jaren het gevoel: ‘Het zou kunnen dat ik gelukkig ga worden’.”

‘k Ga eerlijk zeggen: ik wist zeker dat ik uit Brugge weg moest. Kijk, ik zat gisteren met een maat aan de Korenmarkt, op het gemak, en ik had voor de eerste keer sinds jaren het gevoel: ‘Het zou kunnen dat ik gelukkig ga worden’.

Ik gebruik wel nog altijd bepaalde drugs, ik ga niet zeggen welke. Een verslaving is echt moeilijk om te stoppen. Maar het is niet meer zoals vroeger, dat was ‘pakken om te pakken’, gelijk wat. Nu ga ik daar wel bewust mee om. Ik wil me amuseren in ‘t weekend en ik pak iets en ik amuseer me. Ik ga niet drinken of drugs pakken tot ik op de spoed beland, gelijk veel gasten doen. Nee. Ik ga ook wel stoppen uiteindelijk, ik vertel dat ook aan Lien en aan het JAC, maar alleen nu nog efkes niet. Ik denk ook, moest ik iemand leren kennen, een vriendin, dat het dan gemakkelijker is om niet uit te gaan. Dan zou ik het wel gezellig maken thuis en een weekend naar Netflix kijken zonder te drinken of te gebruiken. Er zijn verschillende soorten vriendschappen hé. Als je zorgt voor mekaar en compassie hebt… dat is anders dan die zogezegde vrienden die je dan laten zitten.

Ging het dan beter, toen je begeleiding kreeg van LOGiN?

In het begin niet. Ik kon niet meer lachen en niet meer wenen. Ik keek naar filmpjes om mezelf te doen wenen, om te weten dat ik nog kon wenen. Het was ook zo erg voor mijn ma. Ik weet dat ze er altijd is voor mij, maar ik heb het haar zo moeilijk gemaakt. Geroepen en getierd en onder invloed thuis gekomen. Moest ze mijn budget niet beheren, dan was ik ondertussen zo hard dakloos en blut dat ik met mijn laatste geld een kist ging gekocht hebben en mezelf vanop een boot in het water ging laten glijden. Met nog juist 1 pintje mee om nog iets te drinken. Zo erg. En nochtans: mijn ma is een pracht van een vrouw. LOGiN helpt mij veel, maar moest mijn mama er niet zijn, amai. Ze heeft mij ook helpen verhuizen naar Gent, ze heeft echt zoveel gedaan. Ook al moest ze op een bepaald moment zelf medicatie nemen tegen de stress die ze door mij had.

Lien: Toen LOGiN werd opgestart met Tom, ben ik verschillende keren bij zijn mama thuis geweest, om uit te leggen wat wij doen en ook om af te stemmen met haar. Zij wil alleen maar dat Tom vooruit gaat, dus het is super belangrijk dat we contact houden met elkaar, zodat we weten wie wat doet. Zij doet zelf heel veel, zijn geld en zijn administratie, en wij vanuit LOGiN doen een aantal andere dingen. En samen met Tom bereiken we dan wel veel. Er komt terug perspectief.

Tom haalt ondertussen twee mooie kussentjes uit de verpakking voor in zijn nieuwe slaapzetel en hij heeft ook kleine spiegeltjes als decoratie die hij ophangt. Het wordt een gezellig eigen plekje.

Lien: Mijn rol is ook om het overzicht te helpen bewaren. Welke hulp en steun is er nu in Tom zijn leven en wat is er nog nodig? Bijvoorbeeld: een begeleider van Gent die om de zoveel tijd een keer langskomt om te zien hoe het gaat. En waarbij Tom terecht kan als hij vragen heeft of als het terug wat moeilijker gaat… dat gaan we nog uitzoeken.

Wat zijn je plannen voor de komende weken of zelfs de komende jaren?

Eerst en vooral: tot rust komen. En genieten van de rust. Later ga ik iets zoeken van werk, maar nu nog niet. Over een maand ofzo misschien. Voor een paar dagen in de week. Ik zit hier nu goed, ik kan gewoon thuis blijven en op mijn gemak zijn. En me af en toe amuseren op een goeie manier. Ik heb nog niet echt een doel, maar hoe zeggen ze dat? Huisje, tuintje, boompje, dat wil ik wel. En moest ik het geluk hebben om een goede vriendin te leren kennen, dan zou ik wel gelukkig zijn. Maar dat is voor later, ik wil eerst op mijn gemak zijn.

“Ik heb nog niet echt een doel, maar hoe zeggen ze dat? Huisje, tuintje, boompje, dat wil ik wel.”

En ik spaar voor een camera, ik ga dan de toerist uithangen in Gent en nieuwe plekjes leren kennen, mooie plekken.

Wil je nog iets meegeven om af te sluiten? Heb je tips voor hulpverleners?

Ik ben heel content dat ik de mensen van ‘t JAC en ‘t Salon heb leren kennen: Bram en Machteld en Lien en Sam en Kira en iedereen die daar rondloopt. Ze hebben echt tijd voor mij gemaakt. Ik mocht praten, zij luisterden oneindig. Dat is echt het belangrijkste. Machteld is voor mij nummer 1, dat mag iedereen weten. Ook al ging het slecht en was er niet direct een oplossing, als er iemand is die naar je luistert, is dat superbelangrijk. Dan geef je het ook niet op voor jezelf.

Lien, wat is er zo speciaal aan LOGiN?

Wij hebben meer ruimte om te vertrekken vanuit de jongere. We kunnen rekening houden met wat Tom wilt en denkt. Hij kan alles aan ons vertellen, hij moet niets verzwijgen. We zijn ook meer bereikbaar. We hebben elkaar de laatste week niet zoveel gezien, maar we hebben wel elke dag gebeld. Vanuit LOGiN ga ik ook mee met hem naar diensten om verdere hulp te vragen. Als hij alles alleen moet uitleggen, met heel zijn geschiedenis, gaan er soms al deuren dicht voor hij zijn uitleg heeft kunnen doen. Als wij naast hem staan, krijgt hij minder snel het deksel op de neus. We vertellen ook over hoe wij hem kennen: Tom is iemand die graag vooruit wilt, graag plezier maakt en eigenlijk wel heel positief in het leven staat, maar het nu moeilijk heeft. Door zijn negatieve ervaringen is het voor hem moeilijk om iemand in vertrouwen te nemen. Hij ervaart nu dat dat wel lukt, door de goede contacten die hij heeft met ‘t Salon en het JAC. Terug vertrouwen leren hebben, is superbelangrijk.

“Als wij naast hem staan, krijgt hij minder snel de deur tegen zijn neus.”

Bij veel hulpdiensten moet je een specifiek ‘behandelbaar’ probleem hebben: ofwel een beperking (zoals autisme), ofwel druggebruik, ofwel dakloos zijn, ofwel een gedragsprobleem. Maar niemand kijkt naar het geheel van een jongere. En als je verschillende ‘problemen’ hebt, word je niet geholpen. Of er zijn allerlei voorwaarden waar je eerst aan moet voldoen voor je geholpen wordt. Wij zorgen er ook voor dat Tom betrokken blijft bij alles wat er gebeurt. Het is zijn leven. Er zou heel veel boven zijn hoofd kunnen beslist worden: ‘Je moet dit, je moet dat, wij vinden dat het voor jou het beste is om…’. Dat is nu niet zo. Tom kan zelf zeggen wat voor hem kwaliteit van leven is en dan kijken we samen hoe we dat kunnen bereiken. Zonder voorwaarden.

 

Tekst en fotografie door Femke den Hollander

 

Meer weten over LOGiN?

Surf naar www.caw.be/casemanagement-login